Zaburzenia oddechowe u źrebiąt.

Zaburzenia oddychania są zawsze groźne dla życia. W okresie pourodzeniowym są one wynikiem niewydolności oddechowej noworodków, mającej charakter czynnościowy, nieraz powiązany z niedojrzałością płuc. W późniejszym wieku ujawniają się wrodzone wady rozwojowe układu oddechowego i nabierają znaczenia czynniki zakaźne prowadzące do zapaleń, przede wszystkim oskrzeli i płuc.Tuż po urodzeniu oddech jest szybki i wynosi 60-80/min., następnie ulega spowolnieniu do 20-40/min. Należy pamiętać, żeby w porę zadbać o oswobodzenie otworów nosowych rodzącego się płodu i umożliwić mu oddychanie. Przy pierwotnym bezdechu (braku oddychania bezpośrednio po urodzeniu) należy w pierwszym rzędzie ustalić, czy źrebię żyje, tzn. czy jest zachowana czynność serca. Jeżeli wynik badania jest pozytywny przystępuje się niezwłocznie do pobudzania oddychania przez udrożnienie dróg oddechowych i stymulację oddechów. Płyny zalegające w jamie ustnej i nosowej można odessać przy użyciu dużej strzykawki (50-100 ml). Wystąpienie spontanicznych oddechów stymuluje się przez energiczny masaż grzbietu, drażnienie błony śluzowej nosa i przewodu słuchowego (np. źdźbłem słomy), zginanie i prostowanie kończyn. Ułożenie źrebięcia w postawie piersiowej (na mostku), w tym także podczas zabiegów reanimacyjnych, sprzyja lepszemu wykorzystaniu tlenu. Jeżeli te czynności nie dają spodziewanego efektu, należy przystąpić do mechanicznej wentylacji płuc. Jednym ze sposobów jest wdmuchiwanie powietrza przez jeden z otworów nosowych przy zamkniętej jamie ustnej i uszczelnionym (za pomocą dłoni) drugim otworze nosowym. Ilość wdmuchiwanego powietrza kontroluje się obserwując wypełnianie się klatki piersiowej. Fazę wydechu można wspomóc przez uciskanie klatki piersiowej. Szansę przeżycia zwiększa niezwłoczna interwencja weterynaryjna połączona z zastosowaniem leków i tlenu.